380) سوره قیامت (75) آیه 22 وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ
بسم الله الرحمن الرحیم
380) سوره قیامت (75) آیه 22
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ
ترجمه
رخساره‌هایی در آن روز [از فرط شادی] برافروخته است.
(شاد می‌آمد و رخساره برافروخته بود)
نکات ترجمه
«ناضِرَةٌ»
اسم فاعل از ماده «نضر» است. این ماده در اصل بر حُسن و خلوص و نورانیت دلالت می‌کند (معجم المقاییس اللغة، ج5، ص439). برخی آن را لمعان و درخششی دانسته‌اند که [از فرط حُسن و زیبایی در چهره کسی نمایان دیده می‌شود و] دلالت بر خوش و خرم بودن وی می‌کند (التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج12، ص156)
این ماده، علاوه بر این مورد، در دو جای دیگر قرآن کریم به صورت مصدر (نضرة) به کار رفته است: «تَعْرِفُ فی وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعیمِ» (مطففین/24) «لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً» (انسان/11)
حدیث
پیشاپیش میلاد سراسر نور امیرمومنان را تبریک عرض می‌کنم
هدیه به تمامی شیعیان واقعی آن حضرت، روایت زیر که تناسبی با آیه امروز (وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ: رخساره‌هایی آن روز بشاش و نورانی است) دارد، تقدیم می‌شود:
1) از امام باقر ع روایت شده است که رسول خدا ص فرمودند:
در سمت راست عرش، گروهی‌اند که رخساره‌هایشان از نور و بر منابری از نورند، انبیاء به حال آنان غبطه می خورند در حالی که نه از انبیایند و نه از شهداء.
گفتند: پیامبر خدا ! در حالی که نه از انبیا هستند و نه از شهداء، چه چیزی آنان را چنان مقرب خداوند کرده است؟
فرمود: آنان شیعیان علی ع هستند و حضرت علی ع امامشان است.
المحاسن، ج1، ص182
عَنْهُ عَنْ حَمْزَةَ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ جَمِیلِ بْنِ دَرَّاجٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ الثَّقَفِیِّ قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ عَنْ یَمِینِ الْعَرْشِ قَوْماً وُجُوهُهُمْ مِنْ نُورٍ عَلَى مَنَابِرَ مِنْ نُورٍ یَغْبِطُهُمُ النَّبِیُّونَ لَیْسُوا بِأَنْبِیَاءَ وَ لَا شُهَدَاءَ فَقَالُوا یَا نَبِیَّ اللَّهِ وَ مَا ازْدَادُوا هَؤُلَاءِ مِنَ اللَّهِ إِذَا لَمْ یَکُونُوا أَنْبِیَاءَ وَ لَا شُهَدَاءَ إِلَّا قُرْباً مِنَ اللَّهِ قَالَ أُولَئِکَ شِیعَةُ عَلِیٍّ وَ عَلِیٌّ إِمَامُهُمْ.[1]
2) هاشم صیداوی می‌گوید: امام صادق ع فرمودند: پدرم که از من بهتر است، از جدم از رسول خدا ص روایت کرده است که فرمودند: هیچ یک از فقرای شیعیان ما نیست مگر اینکه «تَبِعَه»ای [بدهی‌ای که ناشی از ظلم باشد] برعهده‌اش نیست.
به ایشان گفتم: فدایتان شوم. تبعه چیست؟
فرمودند: از پنجاه و یک رکعت نماز [= نمازهای واجب و نوافل یومیه] و از روزه سه روز در ماه. پس هنگامی که روز قیامت شود از قبرهایشان بیرون می‌آیند در حالی که رخساره‌هایشان مانند ماه شب چهارده است. به هر یک از آنها گفته می‌شود: بخواه تا به تو داده شود. می گوید: از پروردگارم تقاضا دارم که نگاه کردن به رخسار حضرت محمد ص را نصیبم فرماید.
پس خداوند عز و جل به بهشتیان اجازه می‌دهد که حضرت محمد ص را زیارت کنند.
پس برای رسول خدا ص منبری بر بساطی از بساطهای بهشتی گذاشته می‌شود ... پس حضرت محمد ص و حضرت علی ع از آن بالا می‌روند و شیعیان آل محمد ص دور آن ازدحام می‌کنند و خدا به آنها نگاه می‌کند و این همان است که فرمود: «رخساره‌هایی در آن روز [از فرط شادی] برافروخته است، به جانب پروردگارشان می‌نگرند» (قیامت/22-23)[2]
فرمود: پس نوری آنها را در برمی‌گیرد به نحوی که وقتی برمی‌گردند حوری‌ها نمی‌توانند ازدیدن آنها سیراب شوند.
سپس امام صادق ع فرمود: هاشم، «برای چنین چیزی اهل عمل باید عمل کنند.» (صافات/61)
تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة، ص717
مَا رَوَاهُ مُحَمَّدُ بْنُ الْعَبَّاسِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ هَوْذَةَ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ إِسْحَاقَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَمَّادٍ عَنْ هَاشِمٍ الصَّیْدَاوِیِّ قَالَ:
قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا هَاشِمُ حَدَّثَنِی أَبِی وَ هُوَ خَیْرٌ مِنِّی عَنْ جَدِّی عَنْ رَسُولِ اللَّهِ ص أَنَّهُ قَالَ مَا مِنْ رَجُلٍ مِنْ فُقَرَاءِ شِیعَتِنَا إِلَّا وَ لَیْسَ عَلَیْهِ تَبِعَةٌ.
قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ مَا التَّبِعَةُ؟
قَالَ مِنَ الْإِحْدَى وَ الْخَمْسِینَ رَکْعَةً وَ مِنْ صَوْمِ ثَلَاثَةِ أَیَّامٍ مِنَ الشَّهْرِ فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ خَرَجُوا مِنْ قُبُورِهِمْ وَ وُجُوهُهُمْ مِثْلُ الْقَمَرِ لَیْلَةَ الْبَدْرِ فَیُقَالُ لِلرَّجُلِ مِنْهُمْ سَلْ تُعْطَ فَیَقُولُ أَسْأَلُ رَبِّی النَّظَرَ إِلَى وَجْهِ مُحَمَّدٍ ص قَالَ فَیَأْذَنُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِأَهْلِ الْجَنَّةِ أَنْ یَزُورُوا مُحَمَّداً ص قَالَ فَیُنْصَبُ لِرَسُولِ اللَّهِ ص مِنْبَرٌ عَلَى دَرَنُوکٍ مِنْ دَرَانِیکِ الْجَنَّةِ لَهُ أَلْفُ مِرْقَاةٍ بَیْنَ الْمِرْقَاةِ إِلَى الْمِرْقَاةِ رَکْضَةُ الْفَرَسِ فَیَصْعَدُ مُحَمَّدٌ وَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقَالَ فَیَحُفُّ ذَلِکَ الْمِنْبَرَ شِیعَةُ آلِ مُحَمَّدٍ ع فَیَنْظُرُ اللَّهُ إِلَیْهِمْ وَ هُوَ قَوْلُهُ «وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ إِلى رَبِّها ناظِرَةٌ» قَالَ فَیُلْقَى عَلَیْهِمْ مِنَ النُّورِ حَتَّى إِنَّ أَحَدَهُمْ إِذَا رَجَعَ لَمْ تَقْدِرِ الْحُورُ أَنْ تَمْلَأَ بَصَرَهَا مِنْه.
قَالَ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا هَاشِمُ «لِمِثْلِ هذا فَلْیَعْمَلِ الْعامِلُونَ».
3) از امام صادق ع از پدرشان از جدشان روایت شده است که رسول خدا ص فرمود: هنگامی که روز قیامت شود گروهی را بر منابری از نور می‌آورند که رخسارشان همچون ماه شب چهارده می‌درخشد که اولین و آخرین بر آنها غبطه می‌خورند. سپس سکوت کردند. مجددا این کلام را سه‌بار تکرار کردند.
عمر بن خطاب گفت: پدرم و مادرم فدایت! آیا آنها شهیدانند؟
حضرت ص فرمود: آنها شهیدانند اما نه آن شهیدانی که شما گمان می‌کنید.
گفت: آنها اوصیائند؟
فرمود: آنها اوصیائند اما نه آن اوصیایی که شما گمان می‌کنید.
گفت: از اهل آسمان‌اند یا از اهل زمین؟
فرمود: از اهل زمین‌اند.
گفت: به من بگو آنها کی‌اند؟
پیامبر ص با دست اشاره‌ای به حضرت علی ع کرد و فرمود: این و شیعیانش؛ دشمنی و بُغض آنها را هیچیک از قریش ندارد مگر اینکه خونخوار [یا: زناکار] باشد؛ و هیچیک از انصار ندارد مگر اینکه یهودی باشد؛ و هیچیک از عرب ندارد مگر اینکه حرامزاده باشد، و هیچیک از سایر مردم ندارد مگر اینکه شقاوتمند باشد.
عمر! دروغ می‌گوید کسی که می‌پندارد مرا دوست دارد در حالی که دشمنی و بُغض علی ع را دارد.
فضائل الشیعة (صدوق)، ص31
أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنِی سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ ع قَالَ
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ یُؤْتَى بِأَقْوَامٍ عَلَى مَنَابِرَ مِنْ نُورٍ تَتَلَأْلَأُ وُجُوهُهُمْ کَالْقَمَرِ لَیْلَةَ الْبَدْرِ یَغْبِطُهُمُ الْأَوَّلُونَ وَ الْآخِرُونَ ثُمَّ سَکَتَ ثُمَّ أَعَادَ الْکَلَامَ ثَلَاثاً.
فَقَالَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی هُمُ الشُّهَدَاءُ؟
قَالَ هُمُ الشُّهَدَاءُ وَ لَیْسَ هُمُ الشُّهَدَاءُ الَّذِینَ تَظُنُّونَ.
قَالَ هُمُ الْأَوْصِیَاءُ؟
قَالَ هُمُ الْأَوْصِیَاءُ وَ لَیْسَ هُمُ الْأَوْصِیَاءُ الَّذِینَ تَظُنُّونَ.
قَالَ فَمِنْ أَهْلِ السَّمَاءِ أَوْ مِنْ أَهْلِ الْأَرْضِ؟
قَالَ هُمْ مِنْ أَهْلِ الْأَرْضِ.
قَالَ فَأَخْبِرْنِی مَنْ هُمْ؟
قَالَ فَأَوْمَأَ بِیَدِهِ إِلَى عَلِیٍّ ع فَقَالَ هَذَا وَ شِیعَتُهُ مَا یُبْغِضُهُ مِنْ قُرَیْشٍ إِلَّا سِفَاحِیٌّ وَ لَا مِنَ الْأَنْصَارِ [الأنهار] إِلَّا یَهُودِیٌّ وَ لَا مِنَ الْعَرَبِ إِلَّا دَعِیٌّ وَ لَا مِنْ سَائِرِ النَّاسِ إِلَّا شَقِیٌّ یَا عُمَرُ کَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ یُحِبُّنِی وَ یُبْغِضُ عَلِیّاً.[3]
4) از امام باقر ع روایت شده است که رسول خدا ص فرمودند:
کسانی که همدیگر را فی الله دوست بدارند، روز قیامت بر زمینی از زبرجد سبز در سایه عرش خداوند در سمت راستش [پربرکتش] می‌باشند - که هر دو دستش راست [پربرکت] است - . رخساره‌هایشان سفیدتر و نورانی‌تر است از خورشیدی که طلوع می‌کند؛ به جایگاه آنها هر فرشته مقرب و پیامبر فرستاده‌شده‌ای غبطه می‌خورد.
مردم می‌گویند: اینان چه کسانی‌اند؟
گفته می‌شود: اینان کسانی‌اند که همدیگر را فی الله دوست داشتند.
الکافی، ج2، ص126
عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ عُمَرَ بْنِ جَبَلَةَ الْأَحْمَسِیِّ عَنْ أَبِی الْجَارُودِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص:
الْمُتَحَابُّونَ فِی اللَّهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَلَى أَرْضِ زَبَرْجَدَةٍ خَضْرَاءَ فِی ظِلِّ عَرْشِهِ عَنْ یَمِینِهِ وَ کِلْتَا یَدَیْهِ یَمِینٌ وُجُوهُهُمْ أَشَدُّ بَیَاضاً وَ أَضْوَأُ مِنَ الشَّمْسِ الطَّالِعَةِ یَغْبِطُهُمْ بِمَنْزِلَتِهِمْ کُلُّ مَلَکٍ مُقَرَّبٍ وَ کُلُّ نَبِیٍّ مُرْسَلٍ. یَقُولُ النَّاسُ مَنْ هَؤُلَاءِ؟ فَیُقَالُ هَؤُلَاءِ الْمُتَحَابُّونَ فِی اللَّهِ.
تدبر
1) «وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ»
رخساره‌هایی در آن روز از فرط شادی برافروخته است.
کسی که آخرت و تفاوتش با دنیا را بفهمد، می‌فهمد اینکه انسان آن روز چنین باشد، مهم است؛
و اگر آن روزمان چنین باشد، امروز تحمل هر سختی‌ای برایمان آسان می‌شود.
2) «وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ»
رخساره‌هایی در آن روز [از فرط شادی] برافروخته است.
چرا چنین‌اند؟
در آیه دیگر این حالت خوش و خرم و برافروختگی‌ای که در صورت بهشتیان دیده می‌شود ناشی از نعمت‌هایی دانسته شده که خداوند بدانها داده است: «تَعْرِفُ فی وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعیمِ» (مطففین/24)
اما چرا این نعمت‌ها بدانها داده شده؟
در آیه دیگر، این ناشی از عمل خودشان دانسته شده؛ البته عملی خالصاً برای خدا:
وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یَتیماً وَ أَسیراً؛ إِنَّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُریدُ مِنْکُمْ جَزاءً وَ لا شُکُوراً؛ إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا یَوْماً عَبُوساً قَمْطَریراً؛ فَوَقاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذلِکَ الْیَوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً (انسان/8-11)
3) «وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ»
اینها چه کسانی‌اند که صورت‌هایشان چنین نورانی است؟
- در قرآن کریم این تعبیر تنها دوبار دیگر آمده است:
یکبار در مورد آن گروه از «ابرار» [= نیکان] آمده که از رحیق مختومی که از جام مقربان در آن ریخته شده می‌نوشند. (مطففین/22-28)
مورد دوم در خصوص انفاقی است که اهل بیت ع انجام دادند و سه شب پیاپی افطاری‌شان را به مسکین و یتیم و اسیر انفاق کردند و خداوند کارشان را ستود و آنها را از سرور و چنین نورانیتی لبریز کرد (انسان/8-11).
اگر توجه کنیم که مصداق اصلی مقربان همان اهل بیت ع هستند، جمع این دو آیه این می‌شود که کسانی که در قیامت این گونه «شاد می‌آیند و رخساره برافروخته‌اند» یا خود اهل بیت‌اند یا شیعیان خاص آنان.
- اکنون اگر سراغ روایات برویم، می‌بینیم این حالت یا صریحا وصف حضرت علی ع و شیعیانش دانسته شده (احادیث 1-3) و یا وصف کسانی که همدیگر را فی الله دوست دارند (حدیث4)؛ و با توجه به اینکه شیعه واقعی کسی است که امیرالمومنین ع و اهل بیت را فی الله دوست دارد، و تنها دوستی‌ای که در قرآن کریم بارها بر ان اصرار و تصریح شده و مصداق اصلی محبت فی الله است، دوستی اهل بیت است - که تنها اجری است که پیامبر ص از ما خواسته (شوری/23) و فرموده که این اجر به خاطر خودتان است (سبأ/47) و راه شما را به سوی خدا باز می‌کند (فرقان/57) - دوباره به همین نتیجه می‌رسیم که مصداق اصلی این کسان، یا خود اهل بیت‌اند و یا شیعیان خاص آنها.
خداوند ان‌شاءالله، به حق این شب مبارک میلاد امیرمومنان علیه‌السلام همه ما را از شیعیان خاص ایشان قرار دهد.
4) «وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ»
وجوه (رخساره) بهشتیان چگونه خواهد بود؟
در این آیه «ناضرة: شاد و برافروخته، نورانی) معرفی شد.
آیات دیگری که رخساره (وجه، وجوه) بهشتیان را توصیف می‌کند عبارتند از:
یَوْمَ تَبْیَضُّ وُجُوهٌ (آل‌عمران/106)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناعِمَة؛ لِسَعْیِها راضِیَة (غاشیه/8-9)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَة؛ ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَة (عبس/38-39)
در واقعا رویشان سفید است (مبیضة)، آثار نعمت در آن هویداست (ناعمة)، تابناک و درخشان (مسفرة)، خندان (ضاحکة) است و آثار بشارت هم در آن پیداست (مستبشرة)
اینها همگی اوج شادی را همراه با معنویت معرفی می‌کند.
نکته تخصصی انسان‌شناسی (تأملی درباره شادی)
اسلام اصلا با شادی مخالف نیست؛ اما برای رساندن انسان به شادی حقیقی‌ای که عمق جان انسان را شاد کند، با شادی‌های کاذب که روح را به ابتذال می کشاند، مخالف است.
اگر باور کنیم که آخرت است که حقایق آشکار می‌شود، آنگاه فرق شادی حقیقی و شادی کاذب را خواهیم دانست.
شادی حقیقی امری سراسر معنوی است، کسی واقعا شاد است، که در ضمیر و باطنش شاد باشد؛ نه اینکه صرفا لحظاتی به خندیدن و خنداندن دیگران مشغول باشد.
ممکن است کسی دلقک شود و ظاهرش شاد و شادی‌آور باشد، اما شادیِ یک دلقک چه اندازه واقعی است؟ و آیا او که جانش شاد نیست و برای پول، خود را مضحکه دیگران کرده، می‌تواند شادی واقعی را در مخاطبش پدید آورد؟
بله، لحظاتی ما را می‌خنداند، اما خنده‌ای که اگر انسان عمیقی باشیم، چه‌بسا بعداً، بیش از آن، به حال او و جامعه‌ای که او را بدین کار واداشته، گریه کنیم.
اما آنکه حقیقتا شاد است، این شادی همچون نوری در چهره‌اش منعکس خواهد شد و در مواجهه با او، حتی بی‌آنکه سخن بگوید جان انسان شاد می‌شود.
آیا تاکنون چهره یک ولیّ خدا را از نزدیک دیده‌اید که چه آرامش و نشاطی به انسان منتقل می‌کند؟
اگر این را هم تجربه نکرده باشید، می‌توانید با حضور در حرم اهل بیت ع، محضری ملکوتی را درک کنید و ببینید آیا جان‌تان لبریز از شادی نمی‌شود؟ تا حدی که گاه ناخودآگاه اشک شوق بر دیدگانتان می‌نشاند. ویا در ایام و ساعات خاصی که با آنها نسبتی دارد، (مانند امشب که میلاد سراسر نور مولود کعبه است) می‌توانید خود را در محضر ایشان حاضر کنید.
واقعا شادی‌ای را که در محضر ایشان به دست می‌دهد به چه قیمتی عوض می‌فروشید؟ آیا تماشای دهها فیلم کمدی، ذره‌ای از چنین شادی‌ای را به جان شما منتقل می‌کند؟
چنین شادی‌ای شادی حقیقی است؛ لذا در عرصه قیامت، که پرده‌ها کنار می‌رود و فقط حقیقت می‌ماند، این شادی‌ها در چهره‌ها موج می‌زند.
بیهوده نیست که مصداق اصلی این چهره‌های شاد را اهل بیت ع و شیعیان واقعی ایشان معرفی کرده‌اند (تدبر3)[4]
5) «وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ»
اگر در دنیا هم گاه درست نباشد، در قیامت قطعا درست است که:
«رنگ رخساره خبر می‌دهد از سرّ ضمیر»
[1] . مرحوم برقی (صاحب المحاسن) در ادامه گفته است:
عَنْهُ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ مُثَنًّى الْحَنَّاطِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع نَحْوَهُ وَ اخْتَلَفَ فِیهِ بَعْضُ لَفْظِهِ قَالَ یَغْبِطُهُمُ النَّبِیُّونَ وَ الْمُرْسَلُونَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا أَعْظَمَ مَنْزِلَةً هَؤُلَاءِ الْقَوْمِ فَقَالَ هَؤُلَاءِ وَ اللَّهِ شِیعَةُ عَلِیٍّ وَ هُوَ إِمَامُهُم.
[2] . چه‌بسا امام ع نگاه کردن به جانب پروردگار را به معنای «نگاه کردن به جانب لطفی که پروردگار در حق آنها روا داشته و آنچه از نگاه پیامبر می‌خواستند نصیبشان کرده» دانسته‌اند. شاید هم از این باب بوده که چون پیامبر مظهر تجلی اعظم است، نگاه به ایشان نگاه به خداست، شبیه آنچه در احادیث در تفسیر آیه «فلما آسفونا انتقمنا منهم» آمده که خدا ناراحت شدن اولیای خود را به خود نسبت داده است.
[3] در این مضمون احادیث فراوانی وارد شده است. دو نمونه دیگر هم در اینجا تقدیم می‌شود:
عَنْهُ عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ یَزِیدَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ شَرِیکٍ الْعَامِرِیِّ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: بَیْنَا رَسُولُ اللَّهِ ص فِی نَفَرٍ مِنْ أَصْحَابِهِ فِیهِمْ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ع فَقَالَ یَخْرُجُ قَوْمٌ مِنْ قُبُورِهِمْ وُجُوهُهُمْ أَشَدُّ بَیَاضاً مِنَ الْقَمَرِ عَلَیْهِمْ ثِیَابٌ أَشَدُّ بَیَاضاً مِنَ اللَّبَنِ عَلَیْهِمْ نِعَالٌ مِنْ نُورٍ شُرُکُهَا مِنْ ذَهَبٍ فَیُؤْتَوْنَ بِنَجَائِبَ مِنْ نُورٍ عَلَیْهَا رَحَائِلُ مِنْ نُورٍ أَزِمَّتُهَا سَلَاسِلُ مِنْ ذَهَبٍ وَ رُکُبُهَا مِنْ زَبَرْجَدٍ فَیَرْکَبُونَ عَلَیْهَا حَتَّى یَصِیرُوا أَمَامَ الْعَرْشِ وَ النَّاسُ یَهْتَمُّونَ وَ یَغْتَمُّونَ وَ یَحْزَنُونَ وَ هُمْ یَأْکُلُونَ وَ یَشْرَبُونَ فَقَالَ عَلِیٌّ ع مَنْ هُمْ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ أُولَئِکَ شِیعَتُکَ وَ أَنْتَ إِمَامُهُمْ. (المحاسن، ج1، ص179)
أَخْبَرَنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ شَهْرِیَارَ الْخَازِنُ بِقِرَاءَتِی عَلَیْهِ مِرَاراً بِمَشْهَدِ مَوْلَانَا أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع قَالَ: أَخْبَرَنِی الشَّیْخُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ مُحَمَّدُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْبُرْسِیُّ قَالَ: أَخْبَرَنَا أَبُو الْقَاسِمِ عُبَیْدُ اللَّهِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ الشَّیْبَانِیُّ الْبَزَّازُ قَالَ أَخْبَرَنَا جَدِّی لِأُمِّی أَبُو الطَّیِّبِ مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ التَّیْمُلِیُّ قَالَ: حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ الْعَبَّاسِ الْبَجَلِیُّ قَالَ: حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ الرُّمَّانِیُّ قَالَ: حَدَّثَنَا الْحَسَنُ بْنُ الْحُسَیْنِ الْعَابِدُ العرمی قَالَ: أَخْبَرَنَا الْحُسَیْنُ بْنُ عُلْوَانَ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ الْبَاقِرِ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى یَبْعَثُ شِیعَتَنَا یَوْمَ الْقِیَامَةِ مِنْ قُبُورِهِمْ عَلَى مَا کَانَ مِنْهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ وَ الْعُیُوبِ وَ وُجُوهُهُمْ کَالْقَمَرِ لَیْلَةَ الْبَدْرِ مُسَکَّنَةٌ رَوْعَاتُهُمْ مَسْتُورَةٌ عَوْرَاتُهُمْ قَدْ أُعْطُوا الْأَمْنَ وَ الْأَمَانَ یَخَافُ النَّاسُ وَ لَا یَخَافُونَ وَ یَحْزَنُ النَّاسُ وَ لَا یَحْزَنُونَ یُحْشَرُونَ عَلَى نُوقٍ لَهَا أَجْنِحَةٌ مِنْ ذَهَبٍ تَتَلَأْلَأُ قَدْ ذُلِّلَتْ مِنْ غَیْرِ رِیَاضَةٍ أَعْنَاقُهَا مِنْ یَاقُوتٍ أَحْمَرَ أَلْیَنَ مِنَ الْحَرِیرِ لِکَرَامَتِهِمْ عَلَى اللَّهِ تَعَالَى. (بشارة المصطفى لشیعة المرتضى (طبری آملی، قرن6)، ص47)
[4] . درباره اینکه می‌توان قربة الی الله شاد بود، قبلا در یادداشت زیر نکاتی نوشته‌ام.
http://farsi.khamenei.ir/others-note?id=19001