سفارش تبلیغ
صبا ویژن

ادامه جلسه 979 (حکایت سارقی که مدح امیرالمومنین ع گفت)

 

حکایت

اصبغ بن نباته می‌گوید: نزد امیرالمومنین ع نشسته بودم که در حال قضاوت بین مردم بود که گروهی آمدند که همراهشان یک فرد سیاه‌پوستی بود که دستانش را بسته بودند و گفتند: یا امیرالمومنین! این دزد است.

حضرت فرمود: ای فلانی! آیا دزدی کرده‌ای؟!

گفت: بله، یا امیرالمومنین!

فرمود: مادرت به عزایت بنشیند! اگر دوباره بگویی دستت را قطع می‌کنم؛ آیا دزدی کرده‌ای؟!

گفت: بله.

فرمود: وای بر تو! چه می‌گویی؟! آیا دزدی کرده‌ای؟!

گفت: بله!

اینجا بود که حضرت فرمود دستش را قطع کنید، چون [با این اعترافی که کرد] قطع دست وی لازم شد.

پس دست راستش قطع شد و آن را با دست چپ گرفت و خون می‌چکید؛ شخصی به نام ابن الکواء (که از سران خوارج بود) به سراغش آمد و گفت: ای سیاه‌پوست! چه کسی دستت را قطع کرد؟

گفت: دستم را سرورم امیرمومنان قطع کرد، پیشوای سفیدرویان نشان‌دار، نزدیکترین ترین فرد به انبیاء، سررو اوصیاء، امیرالمومنین علی بن ابی‌طالب، امام هدایت، همسر فاطمه زهرا س دختر محمد مصطفی ص، پدر حسن و حسین برگزیده و مورد رضایت، سبقت‌گیرنده به بهشت‌های نعیم، درهم‌کوبنده پهلوانان میدان جنگ، انتقام‌گیرنده از جهالت‌پیشگان، آن پاک‌کننده پاک‌کنندگی، نگهبان بلندمرتبه، فرزند هاشم قمقام [بسیار بخشنده]، پسرعموی رسول الله، امام راه رشد و کمال، گوینده گفتار راستین و صواب، شجاع مکى، سرور با وفایی که وفا فقط اوست؛ تنومند پیشانی‌بلند، امینی از خاندان حامیم و طاها و یاسین و حامیم و خوش‌یمنی‌ها، جای‌گیرنده در حرمین، نمازگذارنده به قبلتین [= دوقبله] خاتم اوصیاء و وصی خاتم الانبیاء، شیر ژیان و قهرمان شیران، تایید شده‌ی جبرئیل، یاری‌شده‌ی میکائیل، آشکارکننده دستورات رب العالمین، خاموش‌کننده آتش آتش‌افروزان، و بهترین کسی که از جمیع قریش برآمد، همان که جنودی از آسمان او را در برگرفته است، علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام، به رغم بینی بدخواهان، مولای همه آفریدگان.

اینجا بود که ابن الکواء با تعجب گفت: وای بر تو ای سیاه! دستت را قطع کرده و او را چنین ثنا می‌گویی؟!

گفت: چگونه او را ثنا نگویم در حالی که محبت او با گوشت و خونم آمیخته شده است؛ و به خدا سوگند جز بر اساس حقی که خداوند بر من واجب فرموده دستم را قطع نکرد!

ابن کواء بر امیرالمومنین ع وارد شد و گفت: آقاجان! چیز عجیبی دیدم!

فرمود: چه دیدی؟

گفت: با فرد سیاه‌پوستی مواجه شدم که دست راستش قطع شده بود و آن را به دست چپ گرفته بود و از دستش خون می‌چکید، به او گفتم: ای سیاه! چه کسی دستت را قطع کرد؛ گفت سرورم امیرالمومنین ... ؛ و مطالبی که او گفته بود را بازگو کرد. به او گفتم: وای بر تو ای سیاه! دستت را قطع کرده و او را چنین ثنا می‌گویی؟! گفت: چگونه او را ثنا نگویم در حالی که محبت او با گوشت و خونم آمیخته شده است؛ و به خدا سوگند جز بر اساس حقی که خداوند بر من واجب فرموده دستم را قطع نکرد!

پس امیرالمومنین ع رو به فرزندش امام حسن ع کرد و فرمود:‌برو و آن عموی سیاه‌پوستت را بیاور.

امام حسن ع به دنبال وی رفت و او را در مکانی که به آن «کِندَة» می گفتند پیدا کرد و نزد امیرالمومنین ع آورد.

حضرت به او فرمود: فلانی! من دستت را بریدم و تو این گونه مرا ثنا می‌گویی؟

گفت: یا امیرالمومنین! چگونه تو را ثنا نگویم در حالی که محبتت با گوشت و خونم آمیخته شده است؛ و به خدا سوگند جز بر اساس حقی که خداوند بر من واجب فرموده وموجب نجات من از عذاب آخرت می‌شود، دستم را قطع نکردی!

فرمود: دستت را جلو باور!

پس او دستش را آورد و حضرت آن را از وی گرفت و در جایی که قطع کرده بود قرار داد و با ردایش آن را پوشاند و برخاست و نمازی گذارد و دعاهایی کرد و فقط آخر دعایش را شنیدیم که گفت: آمین.

سپس ردا را بلند کرد و فرمود: ای رگها همان گونه که قبلا بودید منضبط و متصل شوید.

پس آن سیاه‌پوست برخاست در حالی که می‌گفت: ایمان آوردم به خدا و به محمد رسول الله ص و به علی‌ای که دست بریده را بعد از اینکه از جایش جدا شده بود برگرداند؛ سپس به پای حضرت افتاد و گفت: پدر و مادرم به فدایت ای وارث علم نبوت.

الفضائل (لابن شاذان القمی)، ص172-173؛ الروضة فی فضائل أمیر المؤمنین ع (لابن شاذان القمی)، ص224-227

 بِالْإِسْنَادِ- یَرْفَعُهُ- إِلَى الْأَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ، أَنَّهُ قَالَ: کُنْتُ جَالِساً عِنْدَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلَامُ وَ هُوَ یَقْضِی بَیْنَ النَّاسِ، إِذْ أَقْبَلَ جَمَاعَةٌ مَعَهُمْ أَسْوَدُ مَشْدُودُ الْأَکْتَافِ. فَقَالُوا: هَذَا سَارِقٌ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ.

فَقَالَ: یَا أَسْوَدُ، سَرَقْتَ؟

قَالَ: نَعَمْ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ.

قَالَ: ثَکِلَتْکَ أُمُّکَ، فَإِنْ قُلْتَهَا ثَانِیَةً، قُطِعَتْ یَدُکَ، سَرَقْتَ؟

قَالَ: نَعَمْ، قَالَ: یَا وَیْلَکَ، مَا ذَا تَقُولُ، سَرَقْتَ؟ قَالَ: نَعَمْ.

قَالَ: فَعِنْدَ ذَلِکَ، قَالَ عَلَیْهِ السَّلَامُ: اقْطَعُوا یَدَهُ، وَجَبَ عَلَیْهِ الْقَطْعُ.

قَالَ: فَقُطِعَتْ یَمِینُهُ، فَأَخَذَهَا بِشِمَالِهِ وَ هِیَ تَقْطُرُ دَماً، فَاسْتَقْبَلَهُ رَجُلٌ یُقَالُ لَهُ: ابْنُ الْکَوَّاءِ فَقَالَ لَهُ: یَا أَسْوَدُ، مَنْ قَطَعَ یَمِینَکَ.

قَالَ: قَطَعَ یَمِینِی سَیِّدِی أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ، قَائِدُ الْغُرِّ الْمُحَجَّلِینَ، وَ الْأَوْلَى بِالنَّبِیِّینَ وَ سَیِّدُ الْوَصِیِّینَ، أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ عَلَیْهِ السَّلَامُ إِمَامُ الْهُدَى وَ زَوْجُ فَاطِمَةَ الزَّهْرَاءِ بِنْتِ مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفَى، أَبُو الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ الْمُخْتَارُ وَ الْمُرْتَضَى، السَّابِقُ إِلَى جَنَّاتِ النَّعِیمِ، مُصَادِمُ الْأَبْطَالِ الْمُنْتَقِمُ مِنَ الْجُهَّالِ، زَکِیُّ الزَّکَاةِ، مَنِیعُ الصِّیَانَةِ، ابْنُ هَاشِمٍ الْقَمْقَامُ ابْنُ عَمِّ الرَّسُولِ. الْإِمَامُ الْهَادِی لِلرَّشَادِ، وَ النَّاطِقُ بِالسَّدَادِ، شُجَاعٌ کَمِیٌّ [مکّی]، جَحْجَاحٌّ وَفِیٌّ فَهُوَ الْوَفِیُّ، بَطِینٌ أَنْزَعُ، أَمِینٌ، مِنْ آلِ حم وَ طه وَ یس وَ حم وَ الْمَیَامِینِ، مُحِلُّ الْحَرَمَیْنِ، وَ مُصَلِّی الْقِبْلَتَیْنِ، خَاتَمُ الْأَوْصِیَاءِ، وَ وَصِیُّ خَاتَمِ الْأَنْبِیَاءِ، الْقَسْوَرَةُ الْهُمَامُ وَ الْبَطَلُ الضِّرْغَامُ الْمُؤَیَّدُ بِجَبْرَئِیلَ، الْمَنْصُورُ بِمِیکَائِیلَ، الْمُبَیِّنُ فَرْضَ رَبِّ الْعَالَمِینَ، الْمُطْفِئُ نِیرَانَ الْمُوقِدِینَ، وَ خَیْرُ مَنْ نَشَأَ مِنْ قُرَیْشٍ أَجْمَعِینَ، الْمَحْفُوفُ بِجُنْدٍ مِنَ السَّمَاءِ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ عَلَیْهِ السَّلَامُ عَلَى رَغْمِ أَنْفِ الرَّاغِمِینَ، مَوْلَى الْخَلْقِ أَجْمَعِینَ.

قَالَ: فَعِنْدَ ذَلِکَ قَالَ لَهُ ابْنُ الْکَوَّاءِ: وَیْلَکَ یَا أَسْوَدُ، قَطَعَ یَمِینَکَ وَ أَنْتَ تُثْنِی عَلَیْهِ هَذَا الثَّنَاءَ کُلَّهُ؟!

قَالَ: وَ کَیْفَ لَا أُثْنِی عَلَیْهِ، وَ قَدْ خَالَطَ حُبُّهُ لَحْمِی وَ دَمِی وَ اللَّهِ مَا قَطَعَهَا إِلَّا بِحَقٍّ أَوْجَبَهُ اللَّهُ عَلَیَّ.

قَالَ: فَدَخَلْتُ عَلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلَامُ فَقُلْتُ لَهُ: یَا سَیِّدِی، رَأَیْتُ عَجَباً! قَالَ: وَ مَا رَأَیْتَ؟ قَالَ: صَادَفْتُ أَسْوَدَ وَ قَدْ قُطِعَتْ یَمِینُهُ، فَأَخَذَهَا بِشِمَالِهِ وَ یَدُهُ تَقْطُرُ دَماً فَقُلْتُ لَهُ: یَا أَسْوَدُ، مَنْ قَطَعَ یَمِینَکَ؟ فَقَالَ: سَیِّدِی أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ، وَ أَعَدْتُ عَلَیْهِ الْقَوْلَ وَ قُلْتُ لَهُ: یَا وَیْلَکَ قَطَعَ یَمِینَکَ، وَ أَنْتَ تُثْنِی عَلَیْهِ هَذَا الثَّنَاءَ کُلَّهُ؟! قَالَ لِی: مَا لِی لَا أُثْنِی عَلَیْهِ، وَ قَدْ خَالَطَ حُبُّهُ لَحْمِی وَ دَمِی، وَ اللَّهِ مَا قَطَعَهَا إِلَّا بِحَقٍّ أَوْجَبَهُ اللَّهُ عَلَیَّ.

قَالَ: فَالْتَفَتَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ إِلَى وَلَدِهِ الْحَسَنِ عَلَیْهِ السَّلَامُ وَ قَالَ لَهُ: قُمْ هَاتِ عَمَّکَ الْأَسْوَدَ، قَالَ: فَخَرَجَ الْحَسَنُ عَلَیْهِ السَّلَامُ فِی طَلَبِهِ، فَوَجَدَهُ فِی مَوْضِعٍ یُقَالُ لَهُ: کِنْدَةُ. فَجَاءَ بِهِ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ، فَقَالَ لَهُ: یَا أَسْوَدُ، قَطَعْتُ یَمِینَکَ وَ أَنْتَ تُثْنِی عَلَیَّ؟

فَقَالَ: یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ، مَا لِی لَا أُثْنِی عَلَیْکَ، وَ قَدْ خَالَطَ حُبُّکَ لَحْمِی وَ دَمِی، وَ اللَّهِ مَا قَطَعْتَهَا إِلَّا بِحَقٍّ عَلَیَّ مِمَّا یُنْجِینِی مِنْ عِقَابِ الْآخِرَةِ.

فَقَالَ عَلَیْهِ السَّلَامُ: هَاتِ یَدَکَ، فَنَاوَلَهُ إِیَّاهَا فَأَخَذَهَا وَ وَضَعَهَا فِی الْمَوْضِعِ الَّذِی قُطِعَتْ مِنْهُ، ثُمَّ غَطَّاهَا بِرِدَائِهِ، وَ قَامَ یُصَلِّی عَلَیْهِ السَّلَامُ وَ دَعَا بِدَعَوَاتٍ لَمْ تُرَدَّ، وَ سَمِعْنَاهُ یَقُولُ آخِرَ دُعَائِهِ: آمِینَ.

ثُمَّ شَالَ الرِّدَاءَ ثُمَّ قَالَ: انْضَبِطِی کَمَا کُنْتِ أَیَّتُهَا الْعُرُوقُ وَ اتَّصِلِی.

قَالَ: فَقَامَ الْأَسْوَدُ، وَ هُوَ یَقُولُ: آمَنْتُ بِاللَّهِ، وَ بِمُحَمَّدٍ رَسُولِ اللَّهِ، وَ بِعَلِیٍّ الَّذِی رَدَّ الْیَدَ الْقَطْعَاءَ بَعْدَ تَخْلِیَتِهَا مِنَ الزَّنْدِ ثُمَّ انْکَبَّ عَلَى قَدَمَیْهِ وَ قَالَ: بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا وَارِثَ عِلْمِ النُّبُوَّةِ

شهید مطهری خلاصه این حکایت را در کتاب جاذبه و دافعه علی ع (ص44-45) و سید بن طاوس سخنان وی را با طول و تفصیل بسیار زیادتری در «التحصین لأسرار ما زاد من کتاب الیقین» (ص610-613) آورده است.[1]

 

 


[1] . نذکر ذلک من کتاب نور الهدى و المنجی من الردى الذی قدمنا ذکره‏، فَقَالَ مَا هَذَا لَفْظُهُ:

رَوَى الْأَصْبَغُ بْنُ نُبَاتَةَ رَحْمَةُ اللَّهِ عَلَیْهِ قَالَ: حَضَرْتُ عِنْدَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ص فِی جَامِعِ الْکُوفَةِ وَ إِذَا بِجَمَاعَةٍ کَثِیرَةٍ قَدْ أَقْبَلُوا وَ مَعَهُمْ عَبْدٌ أَسْوَدُ مُوثَقٌ کِتَافاً فَقَالُوا یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ السَّلَامُ عَلَیْکَ جِئْنَاکَ بِسَارِقٍ. فَقَالَ مَوْلَایَ یَا أَسْوَدُ أَنْتَ سَارِقٌ قَالَ نَعَمْ یَا مَوْلَایَ ثُمَّ قَالَ ثَانِیَةً یَا أَسْوَدُ أَنْتَ سَارِقٌ قَالَ نَعَمْ یَا مَوْلَایَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع إِنْ قُلْتَهَا ثَالِثَةً قَطَعْتُ یَمِینَکَ یَا أَسْوَدُ أَنْتَ سَارِقٌ قَالَ:نَعَمْ.

قَالَ فَقَطَعَ یَمِینَ الْأَسْوَدِ فَحَیْثُ قُطِعَتْ یَمِینُ الْأَسْوَدِ أَخَذَهَا بِشِمَالِهِ وَ خَرَجَ وَ هِیَ تَقْطُرُ دَماً فَلَقِیَهُ عَبْدُ اللَّهِ الْکَوَّاءُ فَقَالَ یَا أَسْوَدُ مَنْ قَطَعَ یَمِینَکَ؟

 قَالَ لَهُ: قَطَعَ یَمِینِی الْإِمَامُ الْمُبِینُ وَ الْأَنْزَعُ الْبَطِینُ وَ بَابُ الْیَقِینِ وَ الْحَبْلُ الْمَتِینُ وَ الشَّافِعُ یَوْمَ الدِّینِ قَطَعَ یَمِینِی إِمَامُ الْتُّقَى وَ غَایَةُ ذَوِی النُّهَى وَ أُولِی الْحِجَى وَ کَهْفُ الْوَرَى وَ ذُرِّیَّةُ الْأَنْبِیَاءِ وَ صَاحِبُ الدُّنْیَا وَ زَوْجُ فَاطِمَةَ الْکُبْرَى وَ الدَّعْوَةُ الْحُسْنَى وَ الْإِمَامُ الْوَصِیُّ.

قَطَعَ یَمِینِی إِمَامُ الْحَقِّ وَ سَیِّدُ الْخَلْقِ وَ جَابِرُ الْفَتْقِ وَ حَالُّ الرَّتْقِ‏  فَارُوقُ الْأَوَّلِینَ وَ قَاتِلُ النَّاکِثِینَ وَ نُورُ الْمُتَعَبِّدِینَ وَ رُکْنُ الْقَاصِدِینَ وَ خَیْرُ الْمُتَهَجِّدِینَ وَ أَوَّلُ السَّابِقِینَ وَ دَافِعُ الْمَارِقِینَ وَ فَارِسُ الْمُسْلِمِینَ وَ الْمُخَتَّمُ بِالْیَمِینِ الْمُصْلِی أُحُداً وَ حُنَیْنَ.

قَطَعَ یَمِینِی یَا وَیْلَکَ یَا ابْنَ الْکَوَّاءِ خَطِیبٌ‏  بَدْرِیٌّ وَفِیُّ مِحْجَاجٌ‏  مَکِّیٌّ أَبْطَحِیٌّ قُرَشِیٌّ بِرَازِیٌ‏  مُرْدِی الْکَتَائِبِ‏  وَ صَاحِبُ الْعَجَائِبِ مُنَکِّسُ الْعَلَامَاتِ‏  مُفَرِّقُ مَا بَیْنَ الْجَمَاعَاتِ دَاحِی‏  بَابِ خَیْبَرَ قَاتِلُ عَمْرٍو وَ مَرْحَبٍ وَ خَیْرُ مَنْ حَجَّ وَ اعْتَمَرَ وَ هَلَّلَ وَ کَبَّرَ وَ حَذَّرَ وَ أَنْذَرَ وَ صَامَ وَ فَطَرَ وَ حَلَقَ وَ نَحَرَ أَبُو الْأَئِمَّةِ الرَّاشِدِینَ وَ إِمَامُ الْمُتَّقِینَ وَ قَائِدُ الْغُرِّ الْمُحَجَّلِینَ وَ یَعْسُوبُ الدِّینِ.

قَطَعَ یَمِینِی وَیْلَکَ یَا ابْنَ الْکَوَّاءِ إِمَامُ سَنَحْنَحِیٌ‏  بُهْلُولِیٌ‏  رُوحَانِیٌّ مَکِّیٌّ مُبَارِزِیٌّ بَطَلٌ مِحْجَاجٌ مُصَلِّ الْخَمْسِ صَاحِبُ الشَّمْسِ‏  ذَکِیُّ اللَّبَسِ نَقِیُّ النَّفْسِ أَبُو الْأَبْرَارِ صَاحِبُ الْأَسْحَارِ هَذَّابُ الْمِحْرَابِ‏  شَرِیفُ الْأَصْلِ خَاصِفُ النَّعْلِ مرحل الأصلاق‏  وَ صَاحِبُ الْحُرُوبِ مَکِّیٌّ سَارِبِیٌ‏  وَ عَالِمٌ رَبَّانِیٌّ وَ زَاهِدٌ رَهْبَانِیٌّ وَ ضَامِنٌ وَفِیٌّ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ وَصِیُّ رَسُولِ رَبِّ الْعَالَمِینَ.

قَطَعَ یَمِینِی یَا وَیْلَکَ یَا ابْنَ الْکَوَّاءِ إِمَامٌ صَاحِبُ الْقِبْلَتَیْنِ مُخَرِّبُ الْکَنِیسَتَیْنِ الضَّارِبُ بِسَیْفَیْنِ الطَّاعِنُ بِرُمْحَیْنِ وَارِثُ الْمَشْعَرَیْنِ مِیزَانُ قِسْطِ اللَّهِ وَ مِصْبَاحُ نُورِ اللَّهِ وَ مَوْضِعُ سَبِیلِ النَّجَاةِ.

قَطَعَ یَمِینِی أَبُو الْأَئِمَّةِ الطَّاهِرَةِ الَّذِینَ بِحُبِّهِمْ تَبْتَعُ‏  الْأَشْجَارُ وَ تُحَطُّ الْأَوْزَارُ أَبُو الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ الْمُرْتَضَى وَ أَخُو مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفَى قَطَعَ یَمِینِی یَا وَیْلَکَ یَا ابْنَ الْکَوَّاءِ إِمَامٌ اسْمُهُ عِنْدَ الْأَرْمَنِ فریقیا وَ عِنْدَ الرُّومِ بطرسیا وَ عِنْدَ الْخَزْرَجِ مَلِیّاً وَ عِنْدَ التُّرْکِ سَرِیّاً وَ عِنْدَ النوب نوبیا وَ عِنْدَ الْبَحْرِیَّةِ هجریا وَ عِنْدَ الْأَوْصِیَاءِ یوحیا وَ عِنْدَ الْأَرْوَاحِ مقطف الْأَرْوَاحِ‏  وَ عِنْدَ الْکَهَنَةِ المدمر. وَ عِنْدَ الفرندس نسانوس وَ عِنْدَ الْهِنْدِ کبکرا وَ عِنْدَ الْفُرْسِ‏ خیرواج وَ عِنْدَ فرنس‏  البارکا وَ عِنْدَ الزِّنْجِ حبلیا وَ عِنْدَ الْحَبَشَةِ المجیرة وَ عِنْدَ السرندی سرنکرة وَ عِنْدَ النوباط قباطل. وَ عِنْدَ أُمِّهِ حَیْدَرٌ وَ عِنْدَ الطِّیَرَةِ الْمَیْمُونُ وَ عِنْدَ ابْنِ هِلَالٍ أحیة  وَ عِنْدَ أَبِیهِ ظَهِیراً وَ فِی التَّوْرَاةِ اسْمُهُ بَرِّیّاً وَ فِی الْإِنْجِیلِ إِلْیَا وَ فِی الْقُرْآنِ عَلِیّاً.

قَطَعَ یَمِینِی أَبُو الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ عَلَى رَغْمِ أَنْفِ مَنْ قَدْ رُغِمَ سَیِّدُ بَنِی هَاشِمٍ فَارِسُ بَنِی غَالِبٍ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ع.

وَ مَضَى الْأَسْوَدُ إِلَى حَالِ سَبِیلِهِ وَ دَخَلَ ابْنُ الْکَوَّاءِ عَلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ سَلَّمَ عَلَیْهِ وَ قَالَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْتَ قَطَعْتَ یَمِینَ هَذَا الْأَسْوَدِ وَ هُوَ ثَنَّى عَلَیْکَ لَدَى وَلَدِی. فَقَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع لِلْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ ع ایتُونِی بِالْأَسْوَدِ. فَأَحْضَرُوا الْأَسْوَدَ وَ حَضَرَ النَّاسُ فَتَقَدَّمَ الْأَسْوَدُ بَیْنَ یَدَیْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ص فَرَقَّ لَهُ وَ رَکَّبَ الْیَدَ عَلَى الزَّنْدِ وَ رَمَى رِدَاءَهُ عَلَیْهِ سَاعَةً فَإِذَا بِالْیَدِ عَلَى الزَّنْدِ کَمَا خَلَقَهُ اللَّهُ تَعَالَى أَوَّلَ مَرَّةٍ وَ کَبَّرَ الْمُسْلِمُونَ وَ سُرَّ الْمُؤْمِنُونَ وَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُ الْمُنَافِقِینَ. قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع یَا وَیْلَکَ یَا ابْنَ الْکَوَّاءِ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ شِیعَتَنَا لَنَا وَ اللَّهِ لَوْ قَطَّعْنَاهُمْ إِرْباً إِرْباً مَا ازْدَادُوا فِی هَوَانَا إِلَّا حُبّاً.